خواص مکانیکی: خواص مکانیکی فولاد کم آلیاژ بسیار وابسته به دما است. با افزایش دما، تغییرات متعددی در رفتار مواد رخ می دهد. در دماهای بالا، شکل پذیری تمایل به بهبود دارد، که به مواد اجازه می دهد قبل از شکست تغییر شکل بیشتری پیدا کنند. با این حال، این بهبود شکل پذیری اغلب به قیمت تسلیم و استحکام کششی است که می تواند با افزایش دما کاهش یابد. برعکس، در دماهای پایین، فولادهای کم آلیاژ می توانند شکننده شوند و خطر شکستگی فاجعه بار تحت ضربه یا تنش را افزایش دهند. این شکنندگی به‌ویژه در کاربردهایی که در محیط‌های سرد قرار می‌گیرند، جایی که مقاومت در برابر ضربه و چقرمگی بسیار مهم هستند، نگران‌کننده است. به عنوان مثال، فولادهای کم آلیاژ مورد استفاده در کاربردهای ساختاری یا ماشین آلاتی که در دماهای پایین کار می کنند باید با دقت انتخاب شوند تا از عملکرد مناسب اطمینان حاصل شود.
عملیات حرارتی: فرآیندهای عملیات حرارتی، مانند کوئنچ و تمپر، برای تنظیم ویژگی های عملکرد میلگردهای فولادی کم آلیاژ ضروری هستند. این فرآیندها شامل کنترل دقیق دما هستند و می توانند به طور قابل توجهی بر سختی، چقرمگی و استحکام کششی تأثیر بگذارند. به عنوان مثال، خاموش کردن فولاد کم آلیاژ در دماهای بالا و سپس خنک کردن سریع آن می تواند سختی آن را افزایش دهد. متعاقباً، حرارت دادن فولاد در دمای پایین‌تر می‌تواند چقرمگی آن را بهبود بخشد و در عین حال شکنندگی را کاهش دهد. اثربخشی این عملیات حرارتی به شدت به حفظ دماهای صحیح در طول فرآیندها بستگی دارد، که بر اهمیت چرخه های گرمایش و سرمایش کنترل شده در دستیابی به خواص مواد مورد نظر تاکید دارد.
انبساط حرارتی: مانند تمام فلزات، فولادهای کم آلیاژ نیز زمانی که در معرض تغییرات دما قرار می گیرند، تحت انبساط حرارتی قرار می گیرند. این انبساط می تواند منجر به تغییرات ابعادی در میله های گرد شود که ممکن است بر تناسب و مونتاژ اجزا در کاربردهای دقیق تأثیر منفی بگذارد. به عنوان مثال، در مجموعه‌های با تحمل بالا، مهندسان باید انبساط حرارتی را در نظر بگیرند تا از فاصله‌ها و تلورانس‌های مناسب اطمینان حاصل کنند. در نظر نگرفتن این تغییرات می تواند منجر به اتصال مکانیکی یا خرابی ساختاری شود، به ویژه در کاربردهایی با دمای عملیاتی متفاوت. بنابراین، ملاحظات طراحی دقیق و مشخصات مواد باید برای کاهش اثرات انبساط حرارتی انجام شود.
مقاومت در برابر خوردگی: عوامل محیطی از جمله رطوبت، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و شرایط جوی نقش مهمی در تعیین مقاومت به خوردگی میلگردهای فولادی کم آلیاژ دارند. اگرچه فولادهای کم آلیاژ معمولاً در مقایسه با فولادهای کربنی استاندارد مقاومت به خوردگی بهتری از خود نشان می دهند، اما در برابر اشکال مختلف خوردگی حساس هستند. در محیط‌های مرطوب یا خورنده، لایه‌های اکسید محافظ می‌توانند به خطر بیفتند و منجر به تخریب سریع شوند. برای افزایش مقاومت در برابر خوردگی فولادهای کم آلیاژ، سازندگان اغلب از پوشش‌ها یا عملیات‌های محافظی مانند گالوانیزه یا رنگ‌آمیزی استفاده می‌کنند. این اقدامات حفاظتی در کاربردهایی که در معرض محیط های خشن قرار دارند، مانند صنایع دریایی یا فرآوری شیمیایی ضروری هستند.
اکسیداسیون: دمای بالا می تواند فرآیندهای اکسیداسیون را در فولاد کم آلیاژ تشدید کند. هنگامی که فولادهای کم آلیاژ در معرض دمای بالا در محیط‌های مرطوب یا گاز واکنش‌پذیر قرار می‌گیرند، می‌توانند تحت اکسیداسیون قابل توجهی قرار گیرند که یکپارچگی سطح آنها را به خطر می‌اندازد. اکسیداسیون منجر به تشکیل اکسیدهای آهن می شود که می تواند سطح ماده را ضعیف کرده و در نهایت خواص مکانیکی آن را کاهش دهد. در کاربردهایی که دوام و استحکام بالا مهم است، اثرات اکسیداسیون باید به دقت از طریق عملیات سطحی مناسب یا کنترل‌های محیطی برای حفظ یکپارچگی فولاد مدیریت شود.
