انتخاب فرآیند جوشکاری مناسب برای حفظ یکپارچگی پردازش گرم بسیار مهم است میله های مربع فولادی آلیاژ بشر انتخاب یک تکنیک جوشکاری تا حد زیادی به نوع آلیاژ ، کاربرد مورد نظر آن و خصوصیات مکانیکی مورد نظر بستگی دارد. به عنوان مثال ، جوشکاری MIG (گاز بی اثر فلزی) معمولاً برای تولید سریعتر و پیوستن کارآمد بخش های ضخیم تر فولاد آلیاژ استفاده می شود. از طرف دیگر ، جوشکاری TIG (گاز بی اثر تنگستن) اغلب در صورت نیاز به دقت و کنترل ، مانند جوش های با کیفیت بالا یا بحرانی که ظاهر و قدرت از آن مهم است ، ترجیح می شود. جوشکاری چوب گزینه دیگری است و اغلب برای تطبیق پذیری آن ، به ویژه در برنامه های کاربردی در فضای باز یا سنگین استفاده می شود.
آماده سازی مناسب سطح قبل از جوشکاری برای جلوگیری از معرفی آلاینده هایی که می توانند پیوند را تضعیف کنند یا باعث نقص در جوش شوند ، ضروری است. سطح میله های مربع فولادی آلیاژ باید از هر روغن ، زنگ زدگی ، مقیاس آسیاب یا آوار با استفاده از مواد ساینده یا مواد شیمیایی تمیز شود. آلاینده ها می توانند منجر به همجوشی ضعیف بین مواد پایه و فلز پرکننده شوند و در نتیجه مفاصل ضعیف یا نقاط خرابی احتمالی ایجاد شود. برای برخی از آلیاژهای خاص ، از قبل گرم کردن فولاد قبل از جوشکاری ممکن است برای کاهش خطر ترک خوردگی ، به ویژه در بخش های ضخیم تر ، توصیه شود. پیش گرم کردن دیفرانسیل دما بین ناحیه جوش و مواد اطراف آن را کاهش می دهد و امکان گسترش حرارتی کنترل شده و انقباض بیشتر را فراهم می کند.
ورودی بیش از حد گرمای در طی فرآیند جوشکاری می تواند بر خصوصیات مکانیکی فولاد آلیاژ با پردازش گرم تأثیر منفی بگذارد ، که به طور بالقوه منجر به تغییر در ساختار ساختار می شود که ممکن است منجر به شجاعت ، کاهش استحکام یا اعوجاج شود. کنترل ورودی گرما با تنظیم پارامترهای جوشکاری مانند جریان ، ولتاژ ، سرعت سفر و نوع الکترود بسیار مهم است. استفاده از گرمای بیش از حد می تواند باعث شود که مواد گرمای بیش از حد موضعی را تجربه کنند و منجر به تشکیل مناطق نرمتر یا افزایش فشارهای باقیمانده شود که بعداً می تواند منجر به پیچ و تاب یا ترک خوردگی شود. نکته اصلی استفاده از کمترین ورودی گرمای لازم برای تولید یک جوش صدا ، قوی بدون بیش از حد دما است که باعث تخریب خواص آلیاژ می شود. به طور معمول ، استفاده از یک روش جوشکاری چند گذر می تواند به کنترل موثرتر ورودی گرما کمک کند.
پس از جوشکاری ، عملیات حرارتی پس از جوش (PWHT) اغلب برای بازگرداندن خصوصیات مکانیکی ناحیه جوش داده شده ، به ویژه برای آلیاژهای با استحکام بالا مورد نیاز است. فرآیند عملیات حرارتی ، مانند تسکین دهنده استرس یا بازپخت ، به کاهش فشارهای داخلی که در طی فرآیند جوش ایجاد می شود ، کمک می کند و انعطاف پذیری و چقرمگی مواد را بهبود می بخشد. درمان پس از جوش شامل گرم کردن مؤلفه جوش داده شده به دمای خاص و نگه داشتن آن در آن دما برای مدت زمانی قبل از اجازه دادن به آن به آرامی است. این به نرم شدن مواد ، کاهش شکنندگی و اطمینان از اینکه ناحیه جوش دارای خواص مشابه مواد پایه است ، کمک می کند. PWHT برای بخش های ضخیم تر از فولاد آلیاژ یا مواد آلیاژ بالا که مستعد ترک خوردگی یا اعوجاج هستند ، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
فلز پرکننده باید از نظر ترکیب شیمیایی ، خصوصیات مکانیکی و خصوصیات حرارتی با مواد پایه سازگار باشد. یک ماده پرکننده با استحکام مشابه یا بالاتر از آلیاژ پایه تضمین می کند که جوش می تواند در برابر فشارهای مشابه یا حتی بیشتر مقاومت کند. اگر ماده پرکننده قدرت کمتری داشته باشد ، می تواند نقطه ضعف در جوش ایجاد کند و منجر به خرابی در بار شود. ماده پرکننده باید با نوع آلیاژ (به عنوان مثال ، آلیاژ کم ، ضد زنگ یا ابزار) مطابقت داشته باشد تا از خصوصیات متالورژی مناسب اطمینان حاصل کند و از مسائلی مانند خوردگی یا ترک خوردگی جلوگیری کند. به عنوان مثال ، استفاده از مواد پرکننده با سختی بالاتر می تواند به بهبود دوام کلی جوش کمک کند ، به خصوص در برنامه های بارگیری با استرس بالا یا چرخه ای .
